ervaring workshop deelneemster relatieverslaving codependentie

De workshop heeft een boel losgemaakt. In eerste instantie keek ik kritisch naar de theorie die ons werd voorgelegd. Ik was helemaal niet bekend met de literatuur die werd gebruikt en ik keek er een beetje met argusogen naar. Ik ben heel bekend met innerlijke groei, bewustzijn en psychologie, etc. en ik was niet zozeer gekomen voor mijn eigen persoonlijke stuk als wel om wb. mijn professie (counselor) wat dingen te verkennen. Maar gaandeweg kregen de woorden steeds meer handen en voeten en ging ik steeds meer dingen herkennen in mijn eigen leven. Wat me erg goed deed was de groep. Het was voor het eerst dat ik over deze dingen kon praten in een groep van mensen en waar ik me vrij voelde om dingen toe te geven van mezelf. Het begon mijn duidelijk te worden in welke patronen in mijn leven steeds verzeild raakte en ik kon plotseling mezelf zien temidden van alles. Dat was behoorlijk schokkend. De co-trainster zei op een gegeven moment: Wat je zoekt/wilt is PIJN. En dat zinnetje bleef in mij gehaakt. Het was alsof ze iets blootlegde van mijn onderbewustzijn waarvan ik altijd geweten heb dat het er is, maar het nooit heb kunnen toegeven. Dat is heel pijnlijk en tegelijkertijd voelde ik me opgelucht. Op het lijstje van ‘weg naar herstel’ staan een heleboel dingen waar ik al jaren mee bezig ben. Dus uit mijzelf heb ik al veel werk verricht in het helen van mijn zieke patronen en mijn beschadigingen en de pijn die ik in mijn leven opliep.
Toen ik thuiskwam na de workshop had ik het gevoel, dat er niet één kwartje was gevallen maar dat er een hele spaarpot was omgekiept. De oude pijn was niet alleen geraakt maar ik kon er mijn vinger opleggen en het aanraken. Dat was heel pijnlijk en dat ging ook niet zomaar over. Ik heb een aantal dagen na de workshop mijzelf helemaal afgesloten van al mijn drukke bezigheden om de pijn helemaal toe te laten en te VOELEN. Daarnaast ben ik steeds meer aandacht gaan geven aan alle dingen die ik al deed die het patroon doorbreken/omdraaien,..de weerstand laat afnemen. Dat werkt,.ook al is het geen magische formule en is het toch nog steeds iedere dag: bewust zijn.,..aandacht geven en vooral LIEFHEBBEN. Het is moeilijk om naar mijzelf te kijken en me te realiseren hoe ‘ziek’ ik ben en tegelijkertijd met compassie in mijn hart mijzelf te blijven omarmen en welkom heten. De enige manier om de pijn een plek te geven is hem te VOELEN en niet langer te onderdrukken of te ontvluchten. Dat is helemaal niet makkelijk. En dat iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Soms word ik moe van de pijn, die zich nu steeds vaker en makkelijker aandient,.. en wil ik er eigenlijk alleen maar van verlost zijn,..maar dan weet ik ook meteen weer dat zij ook hoort bij wie ik ben. Vandaag. Nu. En weet ik dat dit ‘leren’ en ‘groeien’ dezelfde essentiele les in zich heeft als vele andere dingen die ik in mijn leven heb ontmoet, nl. EERLIJK zijn, mijzelf in alles wat ik ben volledig en onvoorwaardelijk LIEFHEBBEN en volledig mijzelf ZIJN. Die les blijf ik leren. Iedere dag weer.